ผู้ชายคนที่ฉันรักนั้นไม่ใช่ใคร เขาคือ
ผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อ คนที่ลูกๆรักและนับถือ
พ่อเป็นผู้ชายคนแรกที่เห็นเราลืมตาดูโลก พ่อทำทุกอย่างงานหนักงานเบา พ่อทำได้หมด
ไม่เคยบ่นให้ฉันได้ยินเลยแม้แต่วันเดียว พ่อสอนให้ฉันทำงานด้วยตัวเองตั้งแต่เด็กๆ
เพราะพ่อบอกฉันเสมอว่า ไม่มีใครทำอะไรแล้วได้ดีนอกจากตัวเองเป็นคนทำ
ต่อให้พ่อทำให้หรือคนอื่นๆทำให้เราตลอดโดยที่ตัวเองไม่ยอมทำอะไรเลย
สิ่งที่ได้ออกมาจะไม่เรียกว่า ความภูมิใจ มันอาจจะตรงกับสุภาษิตที่ว่า “ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน”
แน่นอนว่าตั้งแต่เด็กๆ ไม่มีใครที่ไม่เคยโดนพ่อตี ตอนนั้นเราอาจจะโกรธนะว่าทำไมพ่อไม่เข้าใจ
ทำไมต้องตี พ่อเกลียดเรารึเปล่า ตอนนี้คำถามเหล่านี้เราลืมไปหมดล่ะ
เราเข้าใจว่าที่พ่อทำไปเป็นเพราะพ่อเป็นห่วงเรา รักเรา
พ่อเราจะเรียกว่าเขาการเลี้ยงดูแบบสมัยโบราณเลยก็ว่าได้นะ เลี้ยงลูกแบบว่า
เราไม่เคยได้สบายเหมือนเพื่อนๆเลยอ่ะ ต้องตื่นเช้า ทำงานบ้านทุกอย่าง
สายๆต้องออกไปทำงานกับพ่อแม่ แรกๆเราไม่ชินหรอกนะ เราก็เบื่อ
เคยคิดน้อยใจว่าทำไมเราไม่สบายเหมือนเพื่อนๆ ที่อยากจะตื่นสายก้ได้ นั่งสบายๆ
ไม่ต้องตากแดดตากลมเหมือนเรา แต่รู้ไหมว่าการที่เราได้ออกทำงาน มันเหมือนกับการผจญภัยเลยนะ
ประสบการณ์อะไรที่เราไม่เคยรู้หรือไม่เคยสัมผัส ลองได้ทำดูแล้วมันมีความสุขนะ
ได้ทำงานอยู่ร่วมกับครอบครัว
ทำให้ฉันภูมิใจที่ฉันก็เป็นส่วนหนึ่งที่ได้ช่วยเหลือครอบครัวหารายได้
ฉันมีทุกวันนี้ได้เพราะพ่อ ฉันไม่อยากให้พ่อทำงานเหนื่อยโดยเปล่าประโยชน์
ฉันต้องช่วยเขาทำงานเพราะ เงินที่ได้จากเหงื่อของพ่อ
คือเงบินที่พ่อส่งฉันเรียนหนังสือจนถึงทุกวันนี้
ฉันจะตั้งใจเรียนหนังสือเพื่อพ่อและครอบครัว ฉันอยากบอกพ่อว่า “รอฉันหน่อยนะ อีกไม่นานฉันจะทำให้พ่อภูมิใจในตัวฉัน
ซึ่งเป็นสิ่งที่ฉันทำด้วยตัวเอง ฉันจะทำให้พ่อรู้ว่า หยาดเหงื่อทุกหยดของพ่อ
เป็นกำลังใจที่สำคัญกับฉันมากที่สุด” ...รักพ่อนะ...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น